در سایه سار وحی(اثربخش ترین آیات قرآن در زندگی من)

[علی 110]

سلام دوستان، الوعده وفا، همونطور که قول داده بودم پستِ در سایه سار وحی با محوریت قرآن مجید ایجاد شد.
و به قول محمدِ عزیز، سعی میشه نابترین معارف در باره قرآن مجید، در اون ارائه بشه به کمک دوستان
البته حساسیت کار در این بخش بسیار بالاست
دوستانی که انشا الله میخواهند در این پست مطلب بگذارند خواهشاً مختصر و مفید باشه
در بسیاری از مواقع 14 معصوم علیهما سلام در ذیل آیات شریفه روایاتی رو ذکر کرده اند و توضیحاتی از سوی خود ائمه درباره آیه ارائه شده که دوستان حتی الامکان از این روایات هم در توضیح آیات شریفه استفاده کنند
بعلاوه پیشنهاد اکیدِ حقیر، بر استفاده دوستان از تفسیر گرانسنگ المیزان است برای توضیح دادن روایات و تفسیر اونها
همچنین باز تاکید میکنم سعی کنید ناب ترین مطالب رو ارائه بدید
از نظر حقیر مهمترین معیار ناب بودن اینه که اون آیه و مطلب بر روی خود نویسنده ی مطلب اثر ویژه و ملموسی داشته باشه و برای خود نویسنده در درجه اول بسیار مفید و کاربردی بوده باشه

اولین آیه ای رو که تقدیم دوستان میکنم یکی از آیاتی هست که خود من بسیار از اون لذت بردم و استفاده کردم:

لَيْسَ الْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ الْمَلائِكَةِ وَ الْكِتابِ وَ النَّبِيِّينَ وَ آتَى الْمالَ عَلى‏ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‏ وَ الْيَتامى‏ وَ الْمَساكينَ وَ ابْنَ السَّبيلِ وَ السَّائِلينَ وَ فِي الرِّقابِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَى الزَّكاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذا عاهَدُوا وَ الصَّابِرينَ فِي الْبَأْساءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ حينَ الْبَأْسِ أُولئِكَ الَّذينَ صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ (177- بقره)

نيكى، (تنها) اين نيست كه (به هنگام نماز،) روىِ خود را به سوى مشرق و (يا) مغرب كنيد (و تمام گفتگوى شما، در باره قبله و تغيير آن باشد و همه وقت خود را مصروف آن سازيد) بلكه نيكى (و نيكوكار) كسى است كه
به خدا، و روز رستاخيز، و فرشتگان، و كتاب (آسمانى)، و پيامبران، ايمان آورده
و مال (خود) را، با همه علاقه‏اى كه به آن دارد، به خويشاوندان و يتيمان و مسكينان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان، انفاق مى‏كند
نماز را برپا مى‏دارد
و زكات را مى‏پردازد
و (همچنين) كسانى كه به عهد و پیمان خود وفا مى‏كنند
و در برابر محروميتها و بيماريها و در ميدان جنگ، صبر و استقامت به خرج مى‏دهند
اينها كسانى هستند كه راست مى‏گويند و (گفتارشان با اعتقادشان هماهنگ است)
و اينها هستند پرهيزكاران! (177)

شأن نزول آیه همانطور که در پرانتزِ توضیحات معنای آیه هم آمده واقعه ی برگشتن قبله از بيت المقدس بسوى كعبه و جدال و بگو مگو بسيار یهودیان متکبر و مسیحیان و مسلمین در این باره هست که خیلی این بُعدش مورد نظر حقیر نیست.

در شأن این آیه شریفه رسول اکرم صلوات الله علیه می فرمایند: هر كس باين آيه عمل كند ايمان خود را به كمال رسانده باشد. (4- تفسير صافى ج 1 ص 161)

این آیه بسیار آیه فوق العاده ای است و مراتب ایمان در این آیه مرحله به مرحله ذکر شده
ایمان در نازلترین درجه اون از اعتقاد به خدا آغاز میشه و اعتقاد به آخرت، من در زندگی افراد زیادی رو دیدم که به خدا و آخرت ایمان دارند اما به پیغمبر اکرم نه، معلوم میشه این یه مرحله بالاتر از ایمان هست، اما در ادامه میاد با افزودن هر قید مراحل ایمان رو سخت تر و سخت تر میکنه.
من خیلی ها رو دیدم که اهل انفاق و بخششند اما کمتر کسی رو دیدم که از محبوبترین و عزیزترین داراییهاش انفاق کنه و خداوند در این آیه میگه از شروط قرار گرفتن در میان نیکوکاران حقیقی اینه که از با ارزشترین ومحبوبترین اموالت انفاق کنی.
یکی از بزرگترین درسهایی که من گرفتم در این آیه اینه که برای انفاق، خداوند یک اولویت بندی بسیار دقیق و حسابشده تعیین کرده. یعنی چی؟
یعنی مستحب است شدیداً قبل از هر چیز ما به خویشاوندان مستحق خود انفاق کنیم و تا سایرین و تا مستحقی در بین خویشان ما هست چندان جایز نیست که اون رو به دیگری بدیم چه را که حق بیشتری برگردن ما هست نسبت به خویشانمان تا دیگران!

در آیه دیگه ای در همین سوره بقره باز این خویشان رو هم اولویت بندی میکنه:

يَسْئَلُونَكَ ما ذا يُنْفِقُونَ قُلْ ما أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْرٍ فَلِلْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبينَ وَ الْيَتامى‏ وَ الْمَساكينِ وَ ابْنِ السَّبيلِ وَ ما تَفْعَلُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَليمٌ (215)
از تو سؤال مى‏كنند چه چيز انفاق كنند؟ بگو: «هر خير و نيكى (و سرمايه سودمند مادى و معنوى) كه انفاق مى‏كنيد، بايد براى پدر و مادر و نزديكان و يتيمان و مستمندان و درماندگان در راه باشد.» و هر كار خيرى كه انجام دهيد، خداوند از آن آگاه است. (لازم نيست تظاهر كنيد، او مى‏داند). (215)
همونطور که مشاهده میکنید اینجا پدر و مادر رو بر هر خویشاوند و هر شخصی مقدم دونسته!
یعنی خدا میگه اگه پدر و مادرتون مستحق بودن باید به اونها انفاق کنید نه کس دیگه چون بیش از هر کس بر گردن ما حق دارند!!!!
و بعد از پدر و مادر و خویشاوندان نوبت میرسه به یتیمان که خداوند بی اندازه نسبت به ایتام حساس است و ما احادیث حیرت انگیزی از ثواب رسیدگی به ایتام و عقاب و عذاب حقیقتاً وحشتناکی برای خیانت در مال و حق یتیم داریم،
بعد از ایتام نوبت میرسه به مساکین، یه توضیح مهم در مورد مسکین بدم: ببینید مسکین به فقیری میگن که اظهار گدایی نمیکنه و عزت خودش رو حفظ میکنه بعلاوه مسکین از فقیر بد حال تر است اما شما میدونی فقیر و محتاج است!!!!!!!!!
بعد از مساکین نوبت میرسه به در راه ماندگان و نکته ی بسیار جالب اینه که در آخرین مراحل نوبت میرسه به سائل یا همون گدای خودمون که در بسیاری از مواقع اولین نفر دربین این گروه دریافت کنندگان انفاقند و در نهایت هم نوبت میرسه به بردگان و شاید به نوعی زندانیان امروز
البته در روایات استثنا ها ای هم داریم به طور مثال شخصی که گرسنگی ممکن است به ایمانش صدمه جدی بزنه در حالی که همین گرسنگی برای زن و فرزندمان بی ایمانی به همراه نداره اینجا باید اون گرسنه رو اولویت داد ولی به هر حال روند عمومی انفاق به همین شکل است که در قرآن اومده.

در قید بعدی باز کار رو سخت تر میکنه: ببینید دوستان من خیلی ها رو دیدم که به اون عقایدی که اول گفتم معتقدند و اهل انفاق هم هستند اما زیر بار نماز نمیرن و نماز نمیخونن!!!!
نماز در قرآن، خودش یه بحث مفصل میخواد که اگه توفیقی بود و عمری در پستهای بعدی خدمت دوستان تقدیم میکنم.

در قید بعدی باز هم کار رو سخت تر میکنه یعنی پای حقوق مالی واجب، مانند خمس و زکات رو به میون میاره. دوستان من خیلی ها رو دیدم که هزار هزار و ملیون ملیون انفاق میکنن اما زیر یک قرون خمس یا زکات نمیرن و این هم بحث مفصلی میطلبد که مجالش اینجا نیست.

در قید بعدی کار رو و اقعاً سخت میکنه و من خودم از اینجا به بعد واقعاً کم میارم متأسفانه (البته امید به فضل خدا و عنایت امام زمان دارم تا من هم روزی آدم بشم انشاالله)
در اینجا قید وفای به عهد رو مطرح میکنه که کار حقیقتاً سختیه!!
در حدیث است که ((شیعیان ما رو در دو هنگام بشناسید یکی در هنگام اول وقت نماز (با پرداختن به نماز اول وقت) و دیگری در هنگام رسیدن موعد وفای به عهد (که باید به قولی که داده اند عمل کنند))
دوستان وفای به عهد خیلی خیلی گسترده است،
ما به دیگران قول میدیم و باید پاش وایسیم
ما به خدا قول میدیم و باید پاش وایسیم
و ما بارها و بارها به خودمون قول دادیم که خیلی کارا بکنیم امّا آیا پای قولمون به خودمون وایسادیم؟

در مرحله آخر هم یه قید بسیار خفن میاره و اون صبر هست
در روایت داریم که ((صبر در ایمان به منزله سر در بدن است!!!))
و در روایات سه جور صبر داریم،
اول صبر بر معصیت، بالاخره بسیاری از معاصی شیرینی هایی برای نفس داره و باید در برابر وسوسه های نفس و شیطان ایستاد وصبر کرد
دوم صبر بر مصیبت، در زندگی هر انسانی مصیبت هایی از بیماری ها و ازدست دادن عزیزان و از بین رفتن اموال و... رخ میده که کاری از دست انسان ساخته نیست و به نوعی مقدرات است و وظیفه ما در برابر این مصایب صبر است
سوم صبر بر طاعت، بسیار از واجبات برای نفس انسان سخت و گران و ناخوشایند است در مراحل اولیه مانند سختی روزه و جهاد و... اما واجب الهی تحت هر شرایط از سوی بنده مومن باید بجا آورده بشه هرچند سخت باشه و باید بر سختی ها و مشکلاتش صبر کرد و پایدار بود
حال، کسی که تمام این صفات رو داشت، در ادعای ایمانش از نظر خداوند متعال صادق است و خداوند او را در زمره صدیقین و ابرار و متقین حقیقی قرار میده و خدا میدونه که چه برکاتی در قرار گرفتن انسان در میان این گروه ها وجود داره!!
در پیایان این قسمت حدیث بسیار زیبایی از امام باقر علیه السلام رو مرتبط با مضمون این آیه شریفه تقدیم دوستان میکنم:

ابو حمزه ثمالى- رحمه اللَّه گويد: از امام باقر (علیه السلام) شنيدم كه مى‏فرمود: چهار چيز است كه در هر كس باشد اسلام او كامل است، و بر ايمانش يارى مى‏شود، و گناهانش از وى پاك مى‏گردد، و بديدار خدا رود در حالى كه از او خرسند است، و اگر سراپايش را گناه فرا گرفته باشد خداوند آنها را بريزد. و آن چهار چيز عبارتند از:
وفا به عهدى كه انسان با خدا مى‏بندد،
و راستگوئى با مردم،
و شرم و حيا از آنچه كه نزد خدا و مردم زشت مى‏نمايد،
و خوش خلقى با خانواده و ساير مردم.
و چهار چيز است كه در هر يك از مؤمنين باشد خداوند او را در برترين درجات بهشت در غرفه‏اى فوق غرفه ديگر در جايگاه شرف، بتمام معنى جاى دهد:
آن كس كه يتيمى را پناه دهد و بخوبى از وى پذيرائى كند و چون پدرى مهربان براى او باشد،
و آن كس كه به ناتوانى رحم كند و او را يارى دهد و كفايت نمايد،
و آن كس كه هزينه زندگى پدر و مادرش را بپردازد و با آنان به نرمى و نيكى رفتار كند و اندوهگينشان نسازد،
و آن كس كه با غلام خود بدخلقى و ناسازگارى نكند و او را در كارهايش كمك نمايد و نسبت به بازخريد خود اگر طاقت ندارد مجبورش نسازد.
امالى شيخ مفيد-ترجمه استادولى، متن، ص: 185


گزیده ای از تفسیر گرانسنگ المیزان رو هم در مورد این آیه شریفه خدمت دوستان تقدیم میکنم:

این آیه شریفه ذکر اوصاف ابرار و نیکوکاران است و می خواهد نشان دهد که مفهوم خالى از مصداق و حقيقت، هيچ اثرى و فضيلتى ندارد.
و اين خود روش مرسومِ قرآن در تمامى بياناتش است كه وقتى ميخواهد مقامات معنوى را بيان كند، با شرح احوال و تعريف رجال دارنده آن مقام، بيان ميكند و به بيان مفهوم تنها قناعت نميكند.
و سخن كوتاه آنكه جمله: (وَ لكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ) تعريف ابرار و بيان حقيقت حال ايشان است كه:
هم در مرتبه اعتقاد تعريفشان مى‏كند
و هم در مرتبه اعمال
و هم اخلاق،
در باره اعتقادشان ميفرمايد: (مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ)
و در باره اعمالشان ميفرمايد: (أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا)،
و در باره اخلاقشان ميفرمايد. (وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ).
و در تعريف اولى كه از ايشان كرده، فرموده: (كسانى هستند كه ايمان به خدا و روز جزا و ملائكه و كتاب و انبياء دارند)، و اين تعريف شامل تمامى معارف حقه‏اى است كه خداى سبحان ايمان به آنها را از بندگان خود خواسته و مراد به اين ايمان، ايمان كامل است كه اثرش هرگز از آن جدا نمى‏شود و تخلف نميكند، نه در قلب، و نه در جوارح،
در قلب تخلف نميكند، چون صاحب آن ایمان حقیقی دچار شك و اضطراب و يا اعتراض و يا در پيشامدى ناگوار دچار خشم نميگردد.
و در اخلاق و اعمال هم تخلف نميكند، (چون وقتى ايمانِ كامل در دل پيدا شد، اخلاق و اعمال هم اصلاح ميشود).
بعد از اين تعريف درباره اعتقاداتشان، به بيان پاره‏اى از اعمالشان پرداخته، ميفرمايد: (وَ آتَى الْمالَ عَلى‏ حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبى‏، وَ الْيَتامى‏، وَ الْمَساكِينَ، وَ ابْنَ السَّبِيلِ، وَ السَّائِلِينَ، وَ فِي الرِّقابِ، وَ أَقامَ الصَّلاةَ، وَ آتَى الزَّكاةَ)
و از جمله اعمال آنان نماز را بر شمرده كه حكمى است مربوط به عبادت كه در آيه (إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ، نماز از فحشاء و منكر نهى مى‏كند. (عنكبوت- 45)
و نيز در آيه: (وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي، نماز را براى يادآورى من بپا بدار (طه-14)، در اهميت آن سخن رفته است،
از دیگر نشانه های اعمال مومنین کامل، زكات را كه حكمى است مالى و مايه صلاح معاش ذكر فرموده..
"وفاى به عهد، صبر و صدق، سه صفت مؤمنين‏"
خداى سبحان بعد از ذكر پاره‏اى از اعمال آنان بذكر پاره‏اى از اخلاقشان پرداخته، از آن جمله
وفاى به عهدى كه كرده‏اند،
و صبر در باساء و ضراء و صبر در برابر دشمن و ناگواريها و سختی های جنگ را ميشمارد
و عهد عبارتست از التزام به چيزى و عقد قلبى بر آن و هر چند خداى تعالى آن را در آيه مطلق آورده، لكن بطورى كه بعضى گمان كرده‏اند شامل ايمان و التزام به احكام دين نميشود، براى اينكه دنبالش فرموده: (اذا عاهدوا وقتى كه عهد مى‏بندند)، معلوم مى‏شود منظور از عهد نامبرده عهدهايى است كه گاهى با يكديگر مى‏بندند (و يا با خدا مى‏بندند، مانند نذر و قسم و امثال آن) ولكن اطلاق عهد در آيه شريفه شامل تمامى وعده‏هاى انسان و قول‏هايى كه اشخاص ميدهد ميشود، مثل اينكه بگويد: (من اين كار را ميكنم، و يا اين كارى كه مى‏كردم ترك مى‏كنم) و نيز شامل هر عقد و معامله و معاشرت و امثال آن مى‏شود.
و صبر عبارتست از ثبات بر شدائد، در مواقعى كه مصائب و يا جنگى پيش مى‏آيد و اين دو خلق يعنى وفاى به عهد و صبر هر چند شامل تمامى اخلاق فاضله نميشود و لكن اگر این دو خلق (صبر و وفای به عهد) در كسى پيدا شد، بقيه آن خلقها نيز پيدا ميشود.
و اين دو خلق يكى متعلق به سكون است و ديگرى متعلق به حركت،
وفاى به عهد متعلق به حركت
و صبر متعلق به سكون،
پس در حقيقت ذكر اين دو صفت از ميان همه اوصاف مؤمنين به منزله اين است كه فرموده باشد: مؤمنين وقتى حرفى ميزنند، پاى حرف خود ايستاده‏اند و از عمل به گفته خود شانه خالى نميكنند.
و اما اين كه براى بار دوم مؤمنين را معرفى نموده كه (أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا) براى اين بود كه صدق، وصفى است كه تمامى فضائل علم و عمل را در بر ميگيرد،
ممكن نيست كسى داراى صدق باشد و عفت و شجاعت و حكمت و عدالت، چهار ريشه اخلاق فاضله را نداشته باشد، چون آدمى به غير از اعتقاد و قول و عمل، چيز ديگرى ندارد
و
وقتى بنا بگذارد كه جز راست نگويد، ناچار ميشود اين سه چيز را با هم مطابق سازد،
يعنى:
نكند مگر آنچه را كه ميگويد
و نگويد مگر آنچه را كه معتقد است
وگر نه دچار دروغ ميشود.
بنا بر اين اگر کسی بنا گذاشت كه حقیقتاً جز راست نگويد، تنها چيزى را ميگويد كه بدان معتقد است و تنها عملى را ميكند كه مطابق گفتارش است، در اين هنگام است كه ايمان خالص و اخلاق فاضله و عمل صالح، همه با هم برايش فراهم ميشود.
هم چنان كه در جاى ديگر نيز در شان مؤمنان فرموده: (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ، وَ كُونُوا
مَعَ الصَّادِقِينَ‏، اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، از خدا بترسيد و با راستگويان باشيد). (توبة- 119)
و اما تعريفى كه براى بار سوم از آنان كرد و فرمود: (أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ)، براى بيان كمال ايشان است، چون برو نیکی و صدق اگر به حد كمال نرسند، تقوى دست نميدهد.
یا علی و التماس دعا

[mohamad]

رَ‌بِّ أَوْزِعْنِي أَنْ أَشْكُرَ‌ نِعْمَتَكَ الَّتِي أَنْعَمْتَ عَلَيَّ وَعَلَىٰ وَالِدَيَّ وَأَنْ أَعْمَلَ صَالِحًا تَرْ‌ضَاهُ وَأَصْلِحْ لِي فِي ذُرِّ‌يَّتِي إِنِّي تُبْتُ إِلَيْكَ وَإِنِّي مِنَ الْمُسْلِمِين

بار خدایا، مرا بر نعمتی که به من و پدر و مادر من عطا فرمودی شکر بیاموز و به کار شایسته‌ای که رضا و خشنودی تو در آن است موفق دار و فرزندان مرا صالح گردان،

من به درگاه تو باز آمدم و از تسلیمان فرمان تو شدم.

سوره احقاف آیه 15

[علی 110]

مَّا يَفْعَلُ اللّهُ بِعَذَابِكُمْ إِن شَكَرْتُمْ وَآمَنتُمْ وَكَانَ اللّهُ شَاكِرًا عَلِيمًا﴿۱۴۷-نساء﴾

خدا را با عذاب کردن شما چه کار است؟ اگر شکرگزاری کنید و ایمان بیارید، همانا خداوند بسیار شاکر (و حق شناس) و علیم (و آگاه) است.

[mahdy30na]

بسم الله الرحمن الرحیم

مَنِ اهْتَدى‏ فَإِنَّما يَهْتَدي لِنَفْسِهِ وَ مَنْ ضَلَّ فَإِنَّما يَضِلُّ عَلَيْها وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ وَ ما کُنَّا مُعَذِّبينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولاً

(15 اسراء )

هر کس راه هدایت یافت تنها بنفع و سعادت خود یافته و

هر کس به گمراهی شتافت آنهم به زیان و شقاوت خود شتافته

و هیچ کسی بار عمل دیگری را به دوش نگیرد و

ما تا رسول نفرستیم هرگز کسی را عذاب نخواهیم کرد .

[mohamad]

بسم الله

وَمَن يَتَّقِ اللَّـهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَ‌جًا

و هر کس خدا ترس و پرهیزکار شود خدا راه بیرون شدن (از عهده گناهان و بلا و حوادث سخت عالم) را بر او می‌گشاید.

سوره طلاق، آیه 2

[mofa]

چه تاپیک زیبایی
با اینکه همه قرآن تاثیرگذاره ولی بعضی آیات هستن که ادم موقع خوندنشون حس متفاوتی پیدا می کنه حسی که نمیشه وصفش کرد
اگه بگم چه آیه ای تا بحال تاثیر عمیقی روم گذاشت و احساساتم رو به غلیان دراورد آیه 53 زمر هست که دوستان اشاره کردند لحن این آیه خیلی خاصه مثل لحن صحبت کردن مادری که از عمق وجود و با عشق و محبت خالصانه با بچه خطاکارش حرف میزنه

قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ (53زمر)
بگو: اى بندگان من كه بر زيان خويش اسراف كرده‏ايد، از رحمت خدا مأيوس مشويد. زيرا خدا همه گناهان را مى‏آمرزد. اوست آمرزنده و مهربان

مشابه این آیه:
قالَ وَ مَنْ يَقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلاَّ الضَّالُّونَ (حجر56)
گفت: جز گمراهان چه كسى از رحمت پروردگارش نوميد مى‏شود؟

يا بَنِيَّ اذْهَبُوا فَتَحَسَّسُوا مِنْ يُوسُفَ وَ أَخيهِ وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ (یوسف87)
اى پسران من، برويد و يوسف و برادرش را بجوييد و از رحمت خدا مأيوس مشويد، زيرا تنها كافران از رحمت خدا مأيوس مى‏شوند.

آیات تاثیرگذاری که جنبه کاربردی بیشتری در زندگی روزمره ما دارند
یکی از مهمترین هاشون این آیه است:
وَ قُلْ لِعِبادي يَقُولُوا الَّتي‏ هِيَ أَحْسَنُ إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ إِنَّ الشَّيْطانَ كانَ لِلْإِنْسانِ عَدُوًّا مُبيناً (اسراء53)
و به بندگان من بگو كه با يكديگر به بهترين وجه سخن بگويند، كه شيطان در ميان آنها به فتنه‏گرى است، زيرا شيطان آدمى را دشمنى آشكار است.
معناى جمله" الَّتِي هِيَ أَحْسَنُ" كلماتى است كه احسن و از نظر مشتمل بودن بر ادب و خالى بودن از خشونت و ناسزا و توالى فاسده ديگر، نيكوتر باشد.(المیزان)
توجه:
شيطان پيوسته ميكوشد كه در اثر سخنان خشونت‏ آميز و رفتار ناپسند مردم با يكديگر فتنه انگيزد و سبب عداوت و دشمنى مردم با يكديگر گردد و هر يك از حال طبيعى خارج شده نزاع و درگيرى پديد آيد و غرضى كه شيطان از معاشرت افراد با يكديگر دارد آماده گردد و از عداوت و دشمنى مسلمانان با يكديگر لذت ميبرد زيرا سبب مى‏شود كه مردم ملكات و خوى پسنديده خود را فراموش كنند غضب و خشم آنان به هيجان درآيد هر يك در مقام انتقام بر آيند آنگاه صحنه‏ اى از فرمانروائى شيطان گسترده خواهد شد

.
(انوار درخشان)

[مجنون الحسین]

...وَمَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا

وَيَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لَا يَحْتَسِبُ

وَمَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ...

قسمتی از ایات 2و3 سوره مبارکه طلاق

...وهر کس از خدا پروا کند خداوند راه بیرون شدن را بر او می گشاید

و از جایی که گمان نبرد به او روزی عطا کند

و هر کس بر خدا توکل کند خدا او را کفایت خواهد کرد...

[مصباح]

سلام

بعد از اون واقعه تاریخی و حماسه... که چند وقت پیش اتفاق افتاد و یک زلزمه و طوفان عظیم برای من و خانوادمو جمع دوستام ایجاد کرد، هممون به کلی داغون شده بودیم و کار و زندگی و خورد و خوراکو خلاصه ثانیه به ثانیه زندگیمون شده بود گریه و آه و حسرت و از ماست که بر ماست و ...

هیچی آروممون نمی کرد وقتی هم که دور هم جمع می شدیم که مثلا با هم بودن آروممون کنه بهتر که نه بدتر می شدیم

تا اینکه یه تفالی به قرآن زدیمو اون آیه ی صبر جمیل سوره ی یوسف اومد.

تو اون حالی که ما داشتیم واقعا مسکن خیلی عالی ای بود . بعد از اون بود که کم کم به روال عادی زندگیمون برگشتیم.

یا علی